In de ruststand, maar nooit echt uit
31 juli 2025
Het is zomervakantie. Even geen bel, geen overvolle lokalen, geen hectiek. De dagen kabbelen voorbij in een ander ritme. Toch merk ik dat mijn gedachten af en toe al terugschieten naar school. Niet uit onrust, maar uit trots. En misschien ook een beetje nieuwsgierigheid naar wat komen gaat.
Ik kijk terug op het rooster dat ik heb gebouwd. Een stevige basis, zorgvuldig afgestemd op wensen, mogelijkheden en onmogelijkheden. En dat in nog geen vier maanden tijd. Ik ben trots. Want als je nog maar zo kort op een school werkt, betekent dat vooral: luisteren, vragen, afstemmen, doorvragen en meebewegen. Informatie verzamelen alsof je een legpuzzel legt zonder dat je de doos gezien hebt. En tóch ligt het er. Een rooster dat klopt, met ruimte voor verbetering, maar stevig genoeg om op te bouwen.
Natuurlijk weet ik: er gaat nog wat schuiven. Er komen nieuwe inzichten, veranderende situaties, misschien zelfs last-minute verrassingen. Maar ook daar heb ik zin in. Want dat is wat het vak mooi maakt: het is nooit helemaal af. Ik zie roosters niet als een invuloefening, maar als een vertaalslag van mensenwerk. Daarom stel ik mezelf bij elk onderdeel de vraag: hoe zou ik het zelf vinden, als dit mijn rooster was? Het helpt me keuzes maken die recht doen aan collega’s, leerlingen én het onderwijs.
En nu? Nu laat ik het even los. Even echt. Want ook dat hoort bij goed werk: durven pauzeren. De rust opzoeken, ontspannen, en weer opladen. Want straks begint het weer. En dan wil ik er zijn. Fris, scherp en met nieuwe energie. Ik ben benieuwd wat dit schooljaar gaat brengen. Maar één ding weet ik zeker: ik sta klaar.